راج افسر نیروی هوایی بود آروشی را با تمام وجود و از صمیم قلب دوست میداشت. او که میدی همسرش با از دست دادن بینایی چگونه به ناامیدی دچار شده تصمیم گرفت تا به او در بازیابی اعتماد به نفسش کمک کند...

به زودی راج فهمید که این روش جواب نمیدهد.زیرا هم گران بود و هم تقریبا غیرممکن.راج پذیرفته بود که آروشی مجددا باید از اتوبوس استفاده کند اما فکر چگونه گفتن این موضوع به آروشی او را پریشان میساخت.

قلب راج با شنیدن این سخنان شکست.او به آروشی قول دادکه هرروز صبح و بعد از ظهر تا هنگامی که سوار اتوبوس شود همراهش بماند.

این کار هرروز آنها بود و راج از آنجا با تاکسی به محل کارش باز میگشت.البته این به مراتب پرخرج تر و خسته کننده تر بود اما راج میدانست که آروشی به زودی قادر خواهد بود به تنهایی به محل کارش برود.او به آروشی ایمان داشت.سرانجام آروشی تصمیم گرفت که به تنهایی به سرکار برود صبح دوشنبه فرارسیدآروشی قبل از ترک منزل راج شوهر و بهترین دوست خویش را درآغوش گرفت .چشمانش لبریز از اشک بود ...

آروشی گفت: منظورتان چیست؟

مسافران اتوبوس دلسوزانه به زن زیبایی نگاه میکردند که با عصای سفید رنگش با احتیاط از پله های اتوبوس بالا می آمد.او بلیطی خرید و بعد از دستان خویش استفاده کرد تا صندلی خود را پیدا کند. بعد از اینکه نشست کیفش را روی دامن خود قرار دادو عصایش را نیز کنار پایش گذاشت . یک سال از زمانیکه آروشی سی و چهار ساله نابینا شده بود میگذشت.بر اثر تشخیص اشتباه دارویی او بینایی خود را از دست داده بود.ودر دنیایی از تاریکی و خشم و ناامیدی و خود کم بینی افتاده بود.آروشی که به یکباره به زنی گوشه گیرتنها و تند خو تبدیل شده بودحالا احساس میکرد که گردش روزگار او را محکوم کرده!روزها برای او تنها تمرینی از خستگی و نا امیدی بود و تنها چیزی که او مجبور بود به آن وفادار بماند شوهرش راج بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: